Turystyka górska

Wyjazdy sobotnio-niedzielne lub w formie obozu wędrownego pozwolą na bezpośredni kontakt z przyrodą na szlaku turystycznym. Poznasz piękno gór, ich historię i mieszkańców. Sprawdzisz siebie i... góry.

Wybierając się w góry:

Należy zadbać o odpowiedni ubiór. Zła pogoda (deszcz, zimno, wiatr) nie jest powodem rezygnacji z zajęć, dlatego należy być wyposażonym w buty górskie (za kostki), przeciwdeszczowe ubranie, czapkę, ciepłe rzeczy (pogoda w górach jest zmienna!).
Mieć ze sobą jedzenie (bogate w węglowodany: np. czekolada, batoniki, kanapki) oraz picie (dobre są napoje izotoniczne, herbata).
Pilnować oznaczeń szlaku. W przypadku zgubienia się, należy wrócić do ostatnio widzianego znaku, zadzwonić do prowadzących.
Nie zostawać samemu na szlaku, poruszać się w grupie nie mniejszej niż 3 osoby.
Mieć przy sobie mapę regiony po którym się poruszamy, przydatna może być latarka, kompas, telefon komórkowy, którym w razie potrzeby można wezwać GOPR (601-100-300), lub zadzwonić do prowadzących (przed wyjściem w góry należy zapisać sobie odpowiednie telefony, jak również zadbać o podanie swoich aktualnych danych prowadzącym).
W każdych górach świata (jak zawiedzie telefon), wezwanie pomocy to wezwanie głosowe lub wzrokowe (6 razy na minutę) - po każdorazowym sygnale 1 min. przerwy. Odpowiedż, że pomoc nadchodzi - trzy razy na minutę. Przy kontakcie wzrokowym , wezwanie pomocy to uniesienie rąk nad głowę w kształcie litery "Y" - yes, gdy pomoc nie jest potrzebna, jedna ręka w górze nad głową, druga opuszczona wzdłuż ciała - kształt litery "N" - no.
Być w dobrej kondycji fizycznej, turystyka górska wymaga 5-8 godzin dziennie marszu, pokonywania dużej róznicy wzniesień. Pokonywane dzienne odległości moga dochodzić do 25-28 km.
Nie posiadać przeciwwskazań zdrowotnych (w szczególności choroby układu oddechowego, krążenia, itp.). W przypadku wątpliwosci należy porozmawiać z lekarzem, zgłosić problemy zdrowotne prowadzącymi zajęcia.
Informować o wszelkich problemach prowadzących zajęcia, nie odłączać się bez pozwolenia od grupy.
Zachować czystość i ciszę na szlaku, nie spożywać nawet minimalnych ilości alkoholu i innych używek, na zajęcia stawiać się wypoczętym i w pełni sił.

W kursie mogą uczestniczyć studenci, u których nie stwierdzono przeciwskazań zdrowotnych i innych do uprawiania turystyki górskiej, a najważniejsze to:

słaba kondycja fizyczna,
niedawno przebyte urazy układu kostno-stawowo-wiązadłowego i mięśniowego (zwichnięcia i skręcenia stawu kolanowego, skokowego, stany po niedawnej rekonstrukcji wiązadeł w obrębie stawów, zerwania lub uszkodzenia mięśni i ścięgien),
choroby układu krążenia (nadciśnienie tętnicze, tętniaki, miażdżyca naczyń krwionośnych, wrodzone i nabyte wady serca),
choroby układu oddechowego (astma oskrzelowa, alergia oddechowa, odma opłucnowa, zespół bezdechu śródsennego, itp.),
choroby nerek z tendencjami do odwodnienia,
znaczna nadwaga i otyłość,
choroby układu nerwowego (padaczka),
choroby metaboliczne (cukrzyca).

Oznaczenia letnie i zimowe szlaków turystycznych
Szlaki w górach znakowane są poprzecznym paskiem (oznakowanie paskowe) w kolorach czerwonym, niebieskim, zielonym, żółtym i czarnym. Znakowanie szlaków nie zależy od ich trudności. Dodatkowo zimą poruszamy się wg jeszcze innych znaków, które pomagają nam orientować się we mgle czy burzy śnieżnej. Wg szlaków znakowanych prostokątnym oznakowaniem paskowym możemy bezpiecznie poruszać się w lecie i terenie bezśnieżnym. W zimie należy poruszać się wg oznakowań zimowych (niektóre szlaki są zamknięte) i zawsze przestrzegać ustawionych na szlaku tablic (czarno-żółte szachownice) zakazujące wejścia na szlaki zagrożone lawinami. W zimie drogę wyznaczają tyczki (tzw. traser).

I stopień, stacjonarne: